در این وبلاگ سعی من این خواهد بود که سروده هایم و همچنین داستانک ها و دل نوشته ها را برای دوستان اهل قلم بیاورم
سعید باقری
-
سروده هایم
(۳۱) -
داستانک
(۱) -
دلنوشته ها
(۲) -
تصاویر
(۱)
- آذر ۱۳۹۲ (۱)
- آبان ۱۳۹۲ (۸)
- مهر ۱۳۹۲ (۸)
- شهریور ۱۳۹۲ (۴)
- مرداد ۱۳۹۲ (۱۷)
- مهر ۱۳۸۹ (۱)
- سعید باقری (39)
ای غروب ِ دلگزای من
آیا می شود ترا به صبح
قرینه گفت؟
آیا می شود ترا
روشنایی ِ آفتاب؛ در آن سوی دیگری خواند؟!
و یا شبی پر از ستارگان ؟!
نه ، نیستی! نیستی تو جز به مرگ من ، قرین.
و نیز من ، پر فروغ ستاره ای برای مرگ تو !
مدعی به جنگ تو؛.برای ننگ تو!
کنون، روشنی برای توست یا به رای من ؟؟!...
گذرت، ای دوست
شعله های سرودینِ بخشش را
به نیایشِ گندمزار
در حماسه ی غروب
به فصلِ تکامل داد.
و
رویای شبنمی دراساطیر
زندگیم را
در ماوراء هستی من
به زمین فرو چکاند؛
و زمزمه شد عشق.!!!
در نجوای حیرتِ دفتر عشق
غبارِ شمعِ جان، بوی آواز داشت
بوی شکفتن داشت.
جویبار سرخِ شرق آسمان
سرازیر به سمت آفتاب ، جریان داشت.
خنده های دقیق ِ آینه یِ شروع
تکامل خورنده ای را ، پس ِ ابرهای تناقض داشت.
ناگهان ، اعتقادی عریان
برگ برگ ِ دفتر را؛
زیر اندیشه هایش برد.
آری؛
زندگی شکفت.
در آن هنگامه که شرق، زمین ارادت خورشید را می بوسید، ماه از حسادت ، کرامت درویش را به سخره می گرفت. شادی های شب آسمان را گونه گون می نمود. و رنگِ تندِ سبز در شکوه خرمنِ چاپلوسی چه بی رنگ جلوه می کرد .
بر این نَفَس که می خرامد ؛ آفرین. چه صبور است و چه دهشتی دارد این کلام ، که گره می خورد از این منقال آتشی که تو به نام حق سروده ای.
تو چه نخستینه باور نمودی؟ و شقایق مهمانت را به سیم تنی فروختی؟ چگونه و چگونه می توانی اینهمه سخت در اشتباه باشی؟
او هنوز، هنوز دوست دارد که آغاز نماید عشقی را که تو بدان خواهی برگشت، او منتظر است تا آشتی را از در رحمت، با قلب ِ پاکی، که چندیست گرفتار ستمِ شیطان گونهی خود خواهیت شده است، بسراید.
او خواهد آمد
و من
در ترنمی صبحگاهانه خواهم رقصید؛
شادی، شوق و دیدار
از شام گاهان نظاره خواهند کرد
و آسمانیان منتظر
که او کی خواهد آمد ...
لطفا نظر خود را درباره ی این وبلاگ و محتوای آن را اعلام فرمایید.
سرباز خروشید؛
آن رگِ به خواب رفته جوشید؛
شاهی که به رویا خاموش بود؛
در نبض زمان به جان ،کوشید
بِنگر
ما و تو و او
و هر کس
در چنبر شاهرگِ هر دید
آزاد سرویم یا که یک بید...
با توبودن نیست
چشمی به راه
در آنسو که آسمان
چشمی به ژرفناکی
خورشید کاشت
کاش تبسمت در غرورم
هنوز
کاشانه داشت
و
هنگامِ
شاعر نمودنم
هنگامه شعور برخاست
و میدان بی نصیبی از طلوع شادی برخاست
تا سپیدی دیگرمتولد شد یا که غزل.
تو ای خورشید
چگونه آرامیدی با فرق شکسته؟
و چگونه رنگ رویت به سرخی گرایید؛
در حالی که نزد خدا و بندگانش روی زرد نبودی!
با آه کدامین یتیم، که تو نوازشش ننمودی
و با کدام اشکی که جاری شد به حق و تو از آن به ناحق گذشتی!
چنین دامن گیر ضربت ناحق شدی؟
و صبحگاه
تو در فلقت
در آن طاق فلک
به خونگاه نشستی! ودر دل هستی خون جاری شد...
توهمم در نمی رازناک خوشه ای از شباهنگ ها می بافد؛ اما من در گناهی پست گرفتار آمدم که تسلی باشدم موجَش شاید از بی قراری ها آرام گیرم چه سخت است و اما من کلامم نیز در رنج و آزار است و چه بی روشنیست این دل بی پایه را بالین است