او

ستاره هایش

در غروری اندوهناک می درخشیدند.

هنوز ماه بالا نبود تا

                  نویدی از

                            بودن

                                    یا

                                           هستی خورشید 

                                                             بنماید!

         همه منتظر

         ناگاه 

                 ماه بالای او نمایان شد.

        همه ی اندیشه ها ماه شد!

            کسی از خورشید گفت!

                        باوری نشد

                                        که فهم کند بروز!

                                        یا به روزی فهم کند!!!!

               

                  اندیشه ی من سخت

                                 شد و در شبنمِ گیاهی هرز

                                                       غوطه خورد!

                               ****

                 هر چند

                                      شمع

                                            دیگر چیزی انتزاعی است!

                        اما

                           برتر از تاریکی است!

                             شاید ...

                                   من نمی دانم!!!!!!