دردی از دل

هر چیز زیبایی مسحورم می کند و محصور آن می شوم و کاملاً وابسته بدان.

زیبایی موسیقی، نقاشی و شعر

زیبایی طبیعت و آفرینش

و زیبایی تبسم گلی

تخیلات زیبا وجودم را به هیجان رد می آورند و مجنون می شوم، فرد مفلوجی که کاری از دستش بر نمی آید!

اندیشه هایم در زیبایی زل می زنند و تفکراتم سکوت اختیار می کنند.

دل به خلق زیبایی می زنم و شادی ی در درونم تذوق می کند.

نمی دانم! نمی توانم! احساسی را بروز بدهم!

 گیجی و توهم  مرا در آغوش می گیرند.

و من مبهوت!!

من

در آن هنگامه که شرق، زمین ارادت خورشید را می بوسید، ماه از حسادت ، کرامت درویش را به سخره می گرفت. شادی های شب آسمان را گونه گون می نمود. و رنگِ تندِ سبز در شکوه خرمنِ چاپلوسی چه بی رنگ جلوه می کرد .

بر این نَفَس که می خرامد ؛ آفرین. چه صبور است و چه دهشتی دارد این کلام ، که گره می خورد از این منقال آتشی که تو به نام حق سروده ای.

تو چه نخستینه باور نمودی؟ و شقایق مهمانت را به سیم تنی فروختی؟ چگونه و چگونه می توانی اینهمه سخت در اشتباه باشی؟

او هنوز، هنوز دوست دارد که آغاز نماید عشقی را که تو بدان خواهی برگشت، او منتظر است تا آشتی را از در رحمت، با قلب ِ پاکی، که چندیست گرفتار ستمِ شیطان گونه­ی خود خواهیت شده است، بسراید.